Дијалог помеѓу музеографијата и архитектурата во Абрантес, Португалија

Музеографскиот проект и архитектонската поставка на Пантеао дос Алмеида, во црквата Санта Марија, до Кастело во Абрантес, Португалија, има за цел да ја адаптира и репрограмира на внатрешноста на старата црква (историска зграда во градот Абрантес, изградена од 1215 година од страна на Д. Алфонсо II наследство подоцна, во 1433 година, обновен од Д. Диого Фернандес де Алмеида, еден од централните ликови на овој проект), усогласувајќи се со строгоста на ограничувањата, наметнати од ентитетите кои ја надгледуваат интервенцијата при заштитата на културното наследство и кои не дозволуваат никаква промена на она што постои освен бојадисување.

Така, интервенцијата треба да биде целосно реверзибилна и минималистичка за да не се натпреварува со историската величина на она што веќе постои.

Во таа смисла, интервенцијата е во едноставен манир, како би можела полесно да комуницира со веќе постоечкото, притоа создавајќи виртуелно отворен и флуиден простор, способен да истражи бројни визуелни и концептуални односи меѓу предлогот и постојното, затоа кој служи и како интерпретативен елемент на црквата, притоа дефинирајќи ги хиерархиите во дизајнот на изложбата, со што се создава извонредно искуство за посетителите.

Предлогот се материјализираше со изградба на платформа од борово дрво, поставена на постоечки глинест под, додека ѕидовите беа отстранети за да се остави впечаток на под кој лебди како да е нов слој на историјата, овозможувајќи и да се согледа постоечки кат, кој раскажува поинаква приказна.

Архитектонската изложба го истражува значењето на нематеријалното и нематеријалното, а нејзината пропустливост овозможува да се визуелизира целата широчина на Црквата, еден вид зголемена реалност, слоеви на информации сопоставени со постоечката.

Предизвикувајќи го обемот на местото, предлогот претпоставува различни димензии, ритми и пропорции на изложбените структури, кои се едноставни, ефемерни и транспарентни, кои постигнуваат со мал волумен и мала материја, комуницираат суптилно алудирајќи на светото, едноставност на логика конструктивна.

Дрвениот под поддржува метални конструкции со различни димензии, со стакло кое варира помеѓу 5m, 3m и 2m во висина. Тие се вградени до длабочина од 30 cm во метални парчиња, кои го формираат баластот изграден во дрво и ја поддржуваат тежината на структурата.

Различните парчиња се распоредени низ музејскиот простор, според распоред кој ја следи геометријата на зградата и ја користи вертикалноста.

Светлосните линии, кои се протегаат низ целиот кат, издигнувајќи го просторот со енергичност, се повторуваат во стаклените рамки што ги поддржуваат елементите од изложбата, играат централна улога во флуидноста на поставката низ објектот.